Randolph: “In Zen hebben ze een mooi verhaal over een
vlinder die in een bronzen klok terecht komt… Op een klaarlichte dag wordt een
vlinder opeens door een donkere duisternis omgeven…Tot zijn schrik is hij een
bronzen klok binnen gevlogen. Alsmaar tegen de wand aanvliegend zoekt de
vlinder houvast, die hij maar niet kan vinden. Naarmate de onmogelijkheid om
houvast te krijgen en aan de duisternis van de bronzen klok te ontsnappen duidelijker
wordt, raakt de vlinder meer en meer uitgeput, raken zijn vleugels steeds meer
beschadigd en groeit zijn angst om nog verder in de duisternis naar beneden te
vallen. Op een gegeven moment gaat het niet langer, en komt de vlinder tot het
punt van ‘Niets werkt, niemand wordt gered, wat ga je doen? Geen kant meer uit kunnend
en de situatie volledig accepterend, laat de vlinder zich in een vrijval naar
beneden vallen. Tot zijn verbazing en vreugde valt hij het licht tegemoet en
raakt hij bevrijd. Dit zichzelf in vrijval loslaten en daardoor naar beneden vallen,
staat voor de verlichte respons. Geheel tegen zijn evolutionaire automatische
programmering of conditionering in, kan een mens over gaan op een niet logische
vrije verlichte respons.
Mijn leermeester Alexander Smit zei altijd: ‘Are you responsable, are you able to respond? '
De meeste mensen blijven hun leven lang achter ‘Ik kan niet verder, niets werkt’ aanhobbelen door er weerstand aan bieden of door allerlei surrogaat oplossingen te kiezen. Je gaat dan langzaam dood totdat je op den duur volledig uitgeput bent.
Kahlil Gibran drukt dit in zijn gedicht over Liefde uit met:
'Maar zo je in je angst alleen haar vrede en haar genoegen zoeken zou, dan deed je beter je naaktheid te bedekken en van liefde's dorsvloer weg te gaan, de seizoensloze wereld in, waar je zult lachen, maar niet je volle lach, en wenen, maar niet al je tranen...'.
Randolph: "De uitputting van de vlinder staat natuurlijk voor de dood. De koek is dan op, je hebt het er niet op gewaagd, de levensenergie is opgebruikt en dient gereïncarneerd te worden."
Randolph: "Jaag via je rajas-neigingen (onrust, agitatie, streven) , niet achter halfslachtige doelen aan. Blijf als vrij wezen niet in tamas (inertie, afwachting, terugtrekking) hangen. Blijf niet afwachten als een dood blad aan een boom. Sterf geen langzame dood. Leef totaal. 'Live dangerous.' Ga je dak uit! Wacht niet totdat de ‘kleine’ dood vanzelf aanbreekt, sterf 'groots' aan je evolutionaire programmering en culturele conditionering. Waag het er tijdens het leven op. Geef de verlichte respons en expandeer naar het eeuwige leven…"
Satsang.earth
Mijn leermeester Alexander Smit zei altijd: ‘Are you responsable, are you able to respond? '
De meeste mensen blijven hun leven lang achter ‘Ik kan niet verder, niets werkt’ aanhobbelen door er weerstand aan bieden of door allerlei surrogaat oplossingen te kiezen. Je gaat dan langzaam dood totdat je op den duur volledig uitgeput bent.
Kahlil Gibran drukt dit in zijn gedicht over Liefde uit met:
'Maar zo je in je angst alleen haar vrede en haar genoegen zoeken zou, dan deed je beter je naaktheid te bedekken en van liefde's dorsvloer weg te gaan, de seizoensloze wereld in, waar je zult lachen, maar niet je volle lach, en wenen, maar niet al je tranen...'.
Randolph: "De uitputting van de vlinder staat natuurlijk voor de dood. De koek is dan op, je hebt het er niet op gewaagd, de levensenergie is opgebruikt en dient gereïncarneerd te worden."
Randolph: "Jaag via je rajas-neigingen (onrust, agitatie, streven) , niet achter halfslachtige doelen aan. Blijf als vrij wezen niet in tamas (inertie, afwachting, terugtrekking) hangen. Blijf niet afwachten als een dood blad aan een boom. Sterf geen langzame dood. Leef totaal. 'Live dangerous.' Ga je dak uit! Wacht niet totdat de ‘kleine’ dood vanzelf aanbreekt, sterf 'groots' aan je evolutionaire programmering en culturele conditionering. Waag het er tijdens het leven op. Geef de verlichte respons en expandeer naar het eeuwige leven…"
Satsang.earth
